کلمه "قبله" در زبان فارسی به معنای جهت و مکانی است که نمازگزاران در هنگام نماز, به سوی آن روی می‌آورند. برای نگارش و به کارگیری این کلمه قواعدی وجود دارد که می‌توان به آن‌ها اشاره کرد:

1. رایت و املای درست: کلمه "قبله" به همین شکل نوشته می‌شود و از نظر املایی صحیح است.

2. حروف و حرکات: "قبله" به صورت "قَــبْلَــه" تلفظ می‌شود. حرف قاف (ق) با فتحه و حرف باء (ب) با سکون و حرف لام (ل) و هاء (ه) به شکل عادی تلفظ می‌شود.

3. نقطه‌گذاری: در صورتی که "قبله" در متن به عنوان اسم خاص یا اسم مکان به کار برود، معمولاً نیازی به نقطه‌گذاری خاصی ندارد. اما اگر در پایان جمله بیاید، باید نقطه پایانی جمله گذاشته شود.

4. استفاده در جملات: این کلمه می‌تواند به صورت اسم خاص و یا به معنای کلی به کار رود. مثلاً: "مسلمانان در نماز به سوی قبله نماز می‌خوانند."

5. نحوه‌ی استفاده در جملات: می‌توان از این کلمه به صورت قیدی نیز استفاده کرد. مثلاً: "او به سمت قبله اشاره کرد."

با رعایت این قواعد، می‌توان از کلمه "قبله" به درستی و در متن‌های مختلف استفاده کرد.

1. مسلمانان در هنگام نماز به سمت قبله، یعنی کعبه در مکه، توجه می‌کنند.
2. در طراحی مسجدها، معماری باید به گونه‌ای باشد که قبله به‌خوبی مشخص شود.
3. بعضی از گردشگران به دلایل تاریخی و مذهبی، از شگفتی‌های قبله دیدن می‌کنند.