قصه گو

کلمه "قصه گو" ترکیبی از دو واژه "قصه" و "گو" است که در زبان فارسی به طور رایج به معنای "راوی داستان" یا "قصه‌خوان" به کار می‌رود. در اینجا به برخی قواعد نگارشی و موارد مربوط به استفاده از این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نحوه نوشتن: کلمه "قصه‌گو" به صورت وصلی و چسبیده نوشته می‌شود و از هم جدا نمی‌شود.

2. تأکید بر هم‌نوایی: این کلمه می‌تواند در جمله به عنوان اسم متداول یا صفت به کار برود. برای مثال:

   • او یک قصه‌گوی ماهر است.
   • قصه‌گوها همیشه جذاب هستند.

3. جمع بستن: برای جمع بستن این کلمه می‌توانید از "قصه‌گوها" استفاده کنید؛ مثلاً:

   • قصه‌گوها معمولا داستان‌های قدیمی را روایت می‌کنند.

4. استفاده در جملات: این کلمه می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا مبتدای جملات به کار رود:

   • قصه‌گو قصه‌ای زیبا برای بچه‌ها تعریف کرد. (فاعل)
   • بچه‌ها به قصه‌گوی ماهر گوش می‌دادند. (مفعول)
5. استفاده در قالب‌های مختلف: این کلمه می‌تواند در قالب‌های ادبی، داستانی و حتی فرهنگی نیز به کار رود.

این نکات می‌توانند در نگارش متون شامل این واژه به شما کمک کنند. اگر پرسش دیگری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!