کلمه "کمیابی" یکی از واژه‌های فارسی است که به معنای نادر بودن یا کم یافت شدن چیزی به کار می‌رود. برای نگارش و استفاده درست از این کلمه، رعایت برخی نکات نگارشی و قواعد زبانی می‌تواند مفید باشد:

1. نحوه نوشتن: "کمیابی" با "ک" کوچک آغاز می‌شود و به صورت پیوسته نوشته می‌شود.

2. جایگاه کلمه در جمله: این کلمه معمولاً به عنوان صفت یا اسم به کار می‌رود. به عنوان مثال:

   • "این کتاب کمیابی است."
   • "کمیابی این نوع سنگ‌ها باعث افزایش قیمت آن‌ها شده است."

3. ترکیب‌ها: "کمیابی" می‌تواند با واژه‌های دیگر ترکیب شود. به عنوان مثال:

   • "منابع کمیابی"
   • "محصولات کمیابی"

4. تناسب و همخوانی: هنگام استفاده از "کمیابی"، دقت کنید که با کلمات دیگر جمله از نظر معنا و اصطلاحی همخوانی داشته باشد.

5. استفاده در نوشتار رسمی و غیررسمی: این کلمه در هر دو نوع نوشتار رسمی و غیررسمی قابل استفاده است، ولی در نوشتار رسمی بیشتر دیده می‌شود.

6. معادل‌های فارسی: ممکن است در برخی متون از معادل‌های دیگری مثل "نادر" یا "کمیاب" استفاده شود، ولی "کمیابی" به عنوان یک کلمه خاص معنای خاص خود را دارد.

با رعایت این نکات می‌توانید به درستی از کلمه "کمیابی" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.