گلوله

کلمه "گلوله" در زبان فارسی به معنی یک تکه گرد و کوچک از چیزی است که معمولاً به عنوان نوعی فشنگ یا برای نشانه‌گیری استفاده می‌شود. قواعد و موارد نگارشی مرتبط با این کلمه به شرح زیر است:

1. نوشتار: کلمه "گلوله" به صورت کامل و بدون اختصار نوشته می‌شود. حروف آن به شکل درست باید به کار رود ("گ" و "ل" و "و" و "ل" و "ه").

2. تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه به صورت [ɡoˈluːle] است و در مکالمات باید به درستی ادا شود.

3. نحوه استفاده: این کلمه می‌تواند به عنوان اسم خاص یا عمومی به کار برود. برای مثال:

   • "گلوله‌ی شلیک شده از تفنگ."
   • "توپی که به شکل گلوله است."

4. مثال در جملات:

   • "او با دقت گلوله را نشانه گرفت."
   • "گلوله‌های فلزی معمولاً در صنایع مختلف استفاده می‌شوند."

5. انواع اشتقاق: شما می‌توانید از این کلمه مشتقات و ترکیباتی بسازید، مانند:

   • "گلوله‌زنی" (عمل شلیک گلوله)
   • "گلوله‌بر" (وسیله‌ای برای حمل گلوله)

6. قواعد زبانی:

   • به عنوان اسم، "گلوله" می‌تواند با صفت‌ها ترکیب شود، مثلاً "گلوله‌ی آتشین" یا "گلوله‌های جنگی."
   • در جملات پرسشی نیز به صورت: "آیا کسی گلوله‌ای پیدا کرد؟" می‌تواند استفاده شود.
7. نکات نگارشی:
   • در زمان نوشتن جملات باید به علائم نگارشی دقت کنید، مانند استفاده از ویرگول و نقطه.
   • کلمه گلوله باید با حروف کوچک شروع شود مگر اینکه در آغاز جمله قرار گیرد.

با رعایت این قواعد می‌توانید به درستی از کلمه "گلوله" در نوشتار و گفتار استفاده کنید.

1. گلوله‌ای که از تفنگ شلیک شد، به هدف برخورد کرد و باعث نابودی آن شد.
2. در بازی تیراندازی، او با دقت گلوله‌های خود را به سمت هدف نشانه‌گیری کرد.
3. در جنگل، صدای گلوله‌ها نشان‌دهنده‌ی درگیری میان دو گروه بود.