گویایی

کلمه "گویایی" در زبان فارسی به معنای توانایی بیان یا گفتن چیزی است و از ریشه "گو" به معنای گفتن و "یا" به معنای خاصیت و کیفیت می‌آید.

قواعد نگارشی مربوط به "گویایی":

1. تلفظ:

   • این کلمه به صورت "گُو-یا-یی" تلفظ می‌شود و حروف آن باید به درستی شنیده و ادا شوند.

2. نویسه‌ها:

   • حرف "ی" در انتهای این کلمه یک واکه (صدای) و همچنین نشانه خاصی برای توصیف ویژگی است. در نوشتار دقت کنید که "گویایی" با "ی" نکره (یای دو نقطه) نوشته شود.

3. تطابق با قواعد دستوری:

   • "گویایی" معمولاً به عنوان یک اسم به کار می‌رود و می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا دیگر اجزای جمله در جملات مورد استفاده قرار گیرد.
   • به عنوان مثال: "گویایی او در سخنرانی بسیار تأثیرگذار بود."

4. استفاده در همین زمینه‌ها:

   • "گویایی" می‌تواند به مفهوم قابلیت بیان در زمینه‌های مختلف، مانند ادبیات، ارتباطات و حتی علوم اجتماعی به کار رود.
5. نکات نگارشی:
   • در متون رسمی و ادبی از کلمه "گویایی" در جایگاه‌های مناسب استفاده شود و سعی شود که هم‌خانواده‌های آن مثل "گویا" و "گفتار" نیز مورد توجه قرار گیرند.

با توجه به این نکات، استفاده صحیح از "گویایی" می‌تواند تأثیر زیادی در کیفیت نوشتار و بیان شما داشته باشد.

1. سخنان او در جلسه، نشان‌دهنده‌ی گویایی و تسلطش بر موضوعات مختلف بود.
2. تصویرسازی‌های هنرمند با گویایی خاصی، احساسات عمیق را به بیننده منتقل می‌کرد.
3. در ادبیات کلاسیک فارسی، سبک نگارش شاعران به خاطر گویایی و زیبایی خاص خود، همواره مورد تحسین قرار گرفته است.