کلمه "محال اندیش" یک ترکیب است که به معنای فردی با افکار و اندیشه‌های غیرممکن و غیرواقعی به کار می‌رود. در زبان فارسی، رعایت بعضی از قواعد نگارشی و نحوی برای استفاده مناسب از این اصطلاح اهمیت دارد:

1. نقطه‌گذاری: اگر در انتهای جمله قرار بگیرد، باید به نقطه یا سایر علامت‌های نگارشی توجه شود. مثلاً: «نمی‌توانیم با یک محال اندیش به توافق برسیم.»

2. فاصلهٔ بین کلمات: در نوشتار فارسی، باید بین کلمات فاصلهٔ مناسب رعایت شود. مثلاً "محال اندیش" به صورت جدا از هم نوشته می‌شود.

3. جمع و مؤنث: توجه به جمع و مؤنث بودن کلمه نیز اهمیت دارد. مثلاً: «محال اندیشان» برای جمع استفاده می‌شود.

4. توجه به سیاق جمله: استفاده از کلمه در سیاق‌های مختلف (مثلاً توصیفی، تحلیلی یا انتقادی) موجب تغییر لحن و تأثیر به کار رفته در جمله می‌شود.

5. استفاده در متن: بهتر است این کلمه در متن‌هایی که به بررسی افکار یا اندیشه‌های فلسفی، روان‌شناختی، یا انتقادی پرداخته می‌شود، به صورت مؤثر و معنا‌دار به کار برود.

برای نوشتن متون حساب‌شده و مؤثر، رعایت این نکات می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد.

1. او همیشه به مسائل با یک نگاه محال اندیش می‌نگرد و در جستجوی راه‌حل‌های غیرمتعارف است.
2. در دنیای امروز، افرادی که محال اندیش هستند، می‌توانند ایده‌های خلاقانه و نوآورانه‌ای به جامعه ارائه دهند.
3. محال اندیشی او باعث شد که به راه‌هایی دست یابد که دیگران هرگز به آن‌ها فکر نمی‌کردند.