کلمه "مخده" در زبان فارسی به معنای «محل خواب» یا «تشک» است و در برخی مناطق به معنی "بالش" نیز به کار می‌رود. در نوشتار فارسی، قواعدی برای استفاده و نگارش این کلمه وجود دارد:

1. نقطه‌گذاری: در متن‌های رسمی و ادبی، در صورت قرارگیری کلمه "مخده" در انتهای جمله، باید نقطه گذاشته شود. مثلاً: "من به مخده می‌روم."

2. رسم‌الخط: برای نگارش کلمه "مخده"، باید از املای صحیح آن استفاده شود. در صورتی که در ترکیب با سایر کلمات قرار گیرد، مانند "مخده‌ام" یا "مخده‌اش"، واژه‌ها باید به درستی به هم چسبند.

3. ویرگول و سایر نشانه‌ها: اگر "مخده" بخشی از لیست یا عبارات باشد، باید از ویرگول به طور صحیح استفاده کرد. مانند: "مخده، بالش و تشک."

4. توجه به اجزای جمله: به یاد داشته باشید که "مخده" به عنوان اسم می‌تواند در انواع جملات به کار برود: فاعل، مفعول، و غیره.

5. ریشه و تلفظ: این کلمه از ریشه "خواب" و "خوابیدن" نشأت می‌گیرد و در مناطق مختلف ممکن است تلفظ‌های متفاوتی داشته باشد، که توجه به این مهم می‌تواند در نوشتار نیز تأثیر داشته باشد.

به طور کلی، نگارش این کلمه باید بر اساس قواعد عمومی فارسی و نگارشی رعایت شود تا مفهوم آن به‌خوبی منتقل گردد.

1. وقتی به اتاق ورود کردم، مخده‌ی بزرگ و نرم روی کاناپه نظر مرا جلب کرد.
2. او با یک مخده کوچک نشسته بود و در حالی که چای می‌نوشید، در مورد روزش صحبت می‌کرد.
3. هنگام خواب، مخده‌ی پشمی‌ام را زیر سرم گذاشتم تا در راحتی بیشتری به خواب بروم.