در زبان فارسی، برای استفاده صحیح از کلمات «میز»، «بسیار»، «بی‌نهایت»، «خیلی»، «زیاد» و «مفرط» قواعد و نکات نگارشی وجود دارد که به شرح زیر است:

1. میز:

   • «میز» اسم و به معنی سطحی افقی و معمولاً دارای چهار پایه است. در جملات می‌توان از آن به عنوان فاعل، مفعول یا اسم مجرور استفاده کرد. مثلاً: «میز در وسط اتاق قرار دارد» یا «کتاب را روی میز گذاشتم».

2. بسیار:

   • «بسیار» قید تفضیلی است و برای بیان مقدار زیاد به کار می‌رود. این کلمه معمولاً قبل از اسم یا صفت قرار می‌گیرد. مثلاً: «این کتاب بسیار جالب است».

3. بی‌نهایت:

   • «بی‌نهایت» به معنای بدون حد و مرز است و می‌تواند به عنوان صفت یا قید استفاده شود. معمولاً در جملات مفهومی عمیق یا فلسفی به کار می‌رود. مثلاً: «محبت مادر بی‌نهایت است».

4. خیلی:

   • «خیلی» نیز قید تفضیلی است که به معنای مقدار زیاد استفاده می‌شود و در محاوره به کار می‌رود. در نگارش رسمی‌تر، معمولاً «بسیار» جایگزین آن می‌شود. مثال: «او خیلی خوب درس می‌خواند».

5. زیاد:

   • «زیاد» کلمه‌ای است که برای بیان مقدار زیاد به کار می‌رود و به عنوان قید می‌تواند به تفصلی از صفت یا فعل بپردازد. مثلاً: «او زیاد مطالعه می‌کند».
6. مفرط:
   • «مفرط» به معنای افراطی و بیش از حد است و معمولاً در کنار اسم یا قید دیگر به کار می‌رود. مثلاً: «او دارای مفرط‌گرایی است».

نکات نگارشی:

• هنگام استفاده از این کلمات، توجه به تناسب آنها با متن و مفهوم جمله اهمیت دارد. به‌ویژه برای «خیلی» و «بسیار»، استفاده از کلمات مناسب بستگی به سطح رسمی یا غیررسمی نوشته دارد.
• از تکرار غیرضروری این کلمات در یک متن پرهیز نمایید، زیرا ممکن است اثر منفی بر روی وضوح و انسجام نوشتار بگذارد.
• سعی کنید به جای استفاده از قیدهای «خیلی» و «زیاد»، در صورت امکان از صفات مقایسه‌ای و تفضیلی استفاده کنید تا نوشتار شما جذاب‌تر شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمات مزبور به‌طریق مؤثر و درست استفاده کنید.