ناقص العقل

کلمه «ناقص العقل» یک ترکیب وصفی و فنی در زبان فارسی است که به معنای «دارای کمبود عقل» یا «عقل ناقص» به کار می‌رود. در استفاده از این کلمه و قواعد مرتبط با آن، به نکات زیر توجه کنید:

1. نوع نهاد: «ناقص العقل» یک صفت است و معمولاً به عنوان صفت برای یک اسم دیگر استفاده می‌شود. مثلاً: «او شخصی ناقص العقل است.»

2. جنس و عدد: در ترکیب‌های وصفی، صفت باید با اسم از نظر جنس و عدد هماهنگ باشد. به عنوان مثال:

   • «زن ناقص العقل» (مؤنث، مفرد)
   • «مرد ناقص العقل» (مذکر، مفرد)
   • «زنان ناقص العقل» (مؤنث، جمع)
   • «مردان ناقص العقل» (مذکر، جمع)

3. نکات نگارشی:

   • کلمه «عقل» به صورت مستقل نوشته می‌شود و نیازی به جداسازی از «ناقص» ندارد.
   • معمولاً در متون غیررسمی و غیرادبی، ممکن است به جای «ناقص العقل» از عبارات ساده‌تری مانند «کم عقل» استفاده شود.

4. استفاده در جمله: این ترکیب معمولاً در جملاتی که به توصیف شخصیت، رفتار یا وضعیت عقلانی فردی اشاره دارد، به کار می‌رود. مثلاً:

   • «او به دلیل مشکلاتی که داشت، ناقص العقل به نظر می‌رسید.»
   • «در انتخاب همکاران، به افراد ناقص العقل توجه نکنید.»
5. توجه به معانی و بار معنایی: استفاده از این عبارت باید با احتیاط باشد، زیرا ممکن است حس منفی و توهین‌آمیز به همراه داشته باشد.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از ترکیب «ناقص العقل» در نوشته‌ها و گفت‌وگوهای خود استفاده کنید.