کلمه "نرگس" در زبان فارسی به نوعی گل اشاره دارد و در متون ادبی و شعر فارسی نیز دارای معانی و نمادهای بسیاری است. در زیر به برخی از نکات نگارشی و گرامری مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنم:

1. حروف بزرگ و کوچک: در متونی که به صورت رسمی نوشته می‌شوند، نام گل "نرگس" معمولاً با حروف کوچک نوشته می‌شود، مگر اینکه در ابتدای جمله باشد.

2. جنس: "نرگس" یک نام مؤنث است. بنابراین اگر از آن در جملات استفاده می‌شود، باید به جنس مؤنث توجه داشت.

3. جمع: جمع "نرگس" به صورت "نرگس‌ها" نوشته می‌شود. استفاده از "ها" در پایان کلمه برای جمع بستن در فارسی استاندارد است.

4. حروف اضافه: ممکن است در جملات با حروف اضافه مختلف استفاده شود، مثلاً:

   • "گل نرگس"
   • "عطر نرگس"
   • "در باغ نرگس"

5. شعر و ادبیات: در ادبیات فارسی، نرگس معمولاً به عنوان نمادی از زیبایی، عشق و لطافت یاد شده است. بنابراین در استفاده از این کلمه در شعر، ممکن است نیاز به رعایت وزن و قافیه باشد.

6. تلفظ: تلفظ صحیح کلمه "نرگس" به صورت "narges" است و این نکته در هنگام نوشتن یا خواندن شعر و نثر حائز اهمیت است.

با رعایت موارد فوق، می‌توانید کلمه "نرگس" را به درستی در متون فارسی مورد استفاده قرار دهید.

1. نرگس در باغچه‌ام با گل‌های زیبا و عطر دل‌انگیز خود، فضای دلنشینی به وجود آورده است.
2. در فصل بهار، نرگس‌های سفید و زرد کنار هم می‌رویند و چشم‌ها را خیره می‌کنند.
3. داستانی درباره‌ی عشق نرگس و خسرو در ادبیات فارسی مشهور است و همواره الهام‌بخش شاعران بوده است.