بیبضاعت

کلمه "بی بضاعت" در زبان فارسی به معنای "نادار" یا "بی‌پول" است و معمولاً در متن‌های ادبی و رسمی به‌کار می‌رود. در اینجا به قواعد نگارشی و نحوه درست‌نویسی این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. نکته تفکیک دو جزء: این کلمه از دو جزء "بی" و "بضاعت" تشکیل شده است که "بی" یک پیشوند منفی است که به معنی "نبودن" یا "عدم" است و "بضاعت" به معنی "دارایی" یا "مال" می‌باشد. باید توجه داشت که این دو جزء در نوشته‌ها همواره باید جدا نوشته شوند.

2. استفاده در جملات: این کلمه معمولاً در جملات به صورت صفت به‌کار می‌رود. به عنوان مثال: "او فردی بی بضاعت است و نیاز به حمایت دارد."

3. جایگاه در جمله: این واژه می‌تواند قبل از اسم یا به عنوان خبر در جمله مورد استفاده قرار گیرد.

4. نکات نگارشی: در نوشتار رسمی، به لحاظ نگارشی باید به فاصله‌های لازم بین کلمات توجه داشته باشید و از غلط‌های املایی پرهیز کنید.

5. نکته دیگر: این واژه می‌تواند با واژه‌های دیگر ترکیب شده و به معانی مختلفی اشاره کند، اما همیشه بر مفهوم کم‌بودن دارایی تاکید دارد.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "بی بضاعت" به درستی در نوشته‌های خود استفاده کنید.