کلمه "جهانگشایی" در زبان فارسی به معنای فتح و گشایش سرزمین‌های وسیع و برگزیده توسط فرمانروایان یا شخصیت‌های تاریخی به کار می‌رود. این کلمه از دو بخش "جهان" و "گشایی" تشکیل شده است.

قواعد نگارشی و استفاده:

1. ترکیب: این کلمه به صورت ترکیب به کار می‌رود و معمولاً به عنوان اسم یا فعل استفاده می‌شود.
2. نقطه‌گذاری: در جملاتی که این واژه به کار می‌رود، بسته به ساختار جمله و موقعیت، باید به دستور نقطه‌گذاری توجه کرد.
3. تطابق با فعل: در صورت استفاده به عنوان فاعل یا مفعول، باید فعل‌های موجود در جمله با آن تطابق داشته باشند.

مثال:

• "جهانگشایی یکی از ویژگی‌های امپراتوری‌های بزرگ تاریخ است."
• "این فرمانروا با جهانگشایی‌های خود نامی ماندگار از خود بر جا گذاشت."

نکات دیگر:

• تلفظ: این واژه به صورت "ja-haan-go-sha-yi" تلفظ می‌شود.
• معادل‌ها: برخی معادل‌های نزدیک از جمله "فتح جهان" یا "گشایش‌های جهانی" نیز ممکن است در متون مختلف به کار رود.

استفاده صحیح از این واژه می‌تواند به غنای متن و دقت بیشتر در بیان مفهوم و تاریخ‌نگاری کمک نماید.