زاویه نشین

کلمه «زاویه‌نشین» در زبان فارسی به ترکیبی از دو واژه «زاویه» و «نشین» اشاره دارد. در این ترکیب، «زاویه» به معنای گوشه یا کنج و «نشین» به معنای نشسته یا اقامت‌کننده است. این کلمه معمولاً برای توصیف افرادی استفاده می‌شود که در کنج‌ها یا نقاط کمتر توجه شده قرار دارند.

قواعد نگارشی و ظاهری برای کلمه «زاویه‌نشین»:

1. نوشتن بصورت صحیح: این کلمه به صورت «زاویه‌نشین» نوشته می‌شود. حرف «ــ» (تنوین) بین دو جزء کلمه قرار دارد.

2. بسته به بافت جمله: برای استفاده از این کلمه در جملات، متناسب با بافت جمله باید از آن استفاده شود.

3. اعداد و تعداد: زمانی که بخواهید تعداد زاویه‌نشینان را بیان کنید، به سادگی می‌توانید به صورت جمع اشاره کنید، مثلاً «زاویه‌نشینان».

4. نقطه‌گذاری: در جملاتی که این کلمه به کار می‌رود، از قوانین عمومی نقطه‌گذاری پیروی کنید. اگر کلمه در انتهای جمله باشد، معمولاً با نقطه یا علامت تعجب یا سوال همراه خواهد بود.

5. استفاده در عبارات: می‌توان این واژه را در عبارات و ترکیبات مختلف مورد استفاده قرار داد؛ به عنوان مثال: «زاویه‌نشینان در جامعه کمتر دیده می‌شوند.»

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه «زاویه‌نشین» به درستی در نوشتار و مکالمه استفاده کرد.

1. زاویه نشین‌ها با دیدگاهی خاص به زندگی، همیشه تلاش می‌کنند تا از زوایای مختلف به مسائل نگاه کنند.
2. او به عنوان یک زاویه نشین در گروه، ایده‌های نوین و خلاقانه‌ای برای حل مشکلات ارائه داد.
3. در هنر، زاویه نشین بودن به معنای دیدن زیبایی‌ها از دیدگاه‌های غیرمتعارف و جالب است.