کلمه "حِسام‌الدین" به عنوان یک اسم خاص در زبان فارسی دارای قواعد خاصی است. در ادامه به نکات نگارشی و قواعد مربوط به آن اشاره می‌کنم:

1. فاصله‌گذاری: نام "حِسام‌الدین" باید به صورت یکپارچه نوشته شود و از هم جدا نباشد. هیچ فاصله‌ای بین "حِسام" و "الدین" نباید باشد.

2. حروف اضافه: در نگارش این اسم، حروف اضافه مانند "به" و "از" باید به درستی استفاده شوند. به عنوان مثال: "به حسام‌الدین" و "از حسام‌الدین".

3. قلم و نگارش: در نوشتار این اسم در متون رسمی یا ادبی، از قلم خوشنویسی و مناسب استفاده شود.

4. تلفظ: "حِسام‌الدین" با حروف "ح" و "د" شروع می‌شود که باید به درستی تلفظ شوند، این نکته مهم است که هنگام خواندن، تاکید بر روی "حِ" و "الدین" به طور صحیح به جا آورده شود.

5. مفرد و جمع: "حِسام‌الدین" یک اسم مفرد است و اگر بخواهید اشاره به افراد با همین نام کنید، کافی است از کلمات جمع استفاده کنید. به عنوان مثال: "حسامی‌های دین".

6. قوانین املایی: در صورت استفاده از این اسم در متون ادبی، باید به قواعد املایی فارسی دقت شود تا اشکالات نگارشی به حداقل برسد.

در نهایت، برای احترام به نام‌های خاص و فرهنگ‌ها، توصیه می‌شود که در نگارش و تلفظ این گونه نام‌ها، دقت و حساسیت لازم به کار برده شود.