کلمه «شمس‌الدین» ترکیبی از دو بخش است: «شمس» که به معنای «خورشید» و «الدین» که به معنای «دین» است. استفاده از این کلمه در فارسی معمولاً در نام‌گذاری افراد، به‌ویژه در نام‌های اسلامی و فارسی‌زبان رایج است.

قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با «شمس‌الدین»:

1. نقطه‌گذاری: اگر این کلمه در متن مرکزی قرار گیرد، نیازی به استفاده از خط تیره بین دو بخش آن نیست. اما در نوشتار غیررسمی یا هنگام ذکر عنوان، می‌توان از خط تیره استفاده کرد (مثلاً: شمس‌الدین).

2. حروف بزرگ: معمولاً در نگارش رسمی و در ابتدای جمله، حرف اول «ش» و «د» بزرگ نوشته می‌شود (شمس‌الدین).

3. استفاده از تکیه‌گاه: در بعضی از متون، ممکن است «شمس‌الدین» به عنوان یک لقبی یا عنوان خاص ظاهر شود، در این صورت باید با دقت بیشتری در نگارش آن عمل کرد.

4. تلفظ درست: در نوشتار و گفتار، تلفظ صحیح آن به قدری اهمیت دارد که تأثیر مستقیمی بر فهم کلمه دارد. به‌طور معمول به شکل «شَمِسُ الدّین» تلفظ می‌شود.

5. نقل‌قول‌ها: هنگام استفاده از این نام در متن‌های نقل‌قول، باید دقت شود که شکل اصلی آن حفظ شود و هر گونه تغییر احتمالی در نوشته به‌وضوح مشخص گردد.

با رعایت این اصول، می‌توان نوشتاری دقیق و صحیح در مورد «شمس‌الدین» داشت.