کلمه "ذَرَأَ" در زبان فارسی به معنای "خلق کردن" یا "آفریدن" است و از ریشه عربی سرچشمه می‌گیرد. برای نوشتن و به کار بردن این کلمه در متون فارسی، می‌توان به نکات زیر توجه کرد:

1. نحوه نوشتن: "ذَرَأَ" در فارسی به صورت "ذَرَأ" یا "ذری" می‌تواند به کار برود، اما به طور کلی در متون ادبی و رسمی بهتر است به صورت اصلی آن به کار رود.

2. جایی که کلمه به کار می‌رود: این کلمه معمولاً در متون دینی، فلسفی یا ادبی به کار می‌رود و نشان‌دهنده مفهوم آفرینش و وقوع است.

3. تلفظ: توجه به تلفظ صحیح این کلمه و نوع نِقَطه‌گذاری آن مهم است. به طور معمول، در محاوره‌های فارسی به صورت [zarʾ] یا [zarʌ] خوانده می‌شود.

4. تنوع در فرم‌ها: این کلمه می‌تواند در زمان‌های مختلف و با ضمایر متفاوت تغییر کند، مثلاً "ذَرَأَ" در گذشته، و سایر اشکال آن در جملات مختلف بسته به فاعل و مفعول.

5. نکات نگارشی: اگر این کلمه در وسط جمله بیافتد، باید توجه کرد که آیا به کلمه قبلی و بعدی خود وابستگی معنایی و نحوی دارد یا خیر.

6. استفاده در متر و مقیاس: در شعر و ادب فارسی، شاعران ممکن است از این کلمه به عنوان عنصر بلاغی برای توصیف آفرینش یا خلاقیت استفاده کنند.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی از کلمه "ذَرَأَ" در نگارش و گفتار بهره برد.