کلمه "رَبُّهُ" از دو بخش تشکیل شده است: "رَبّ" و ضمیر متصل "هُ". حال به بررسی هر یک از آن‌ها و قواعد مرتبط با آن‌ها می‌پردازیم:

1. رَبّ:

   • رَبّ به معنای صاحب، پروردگار، و سرپرست است. این کلمه به عنوان اسم علم و همچنین اسم نکره در متون دینی و غیر دینی به کار می‌رود.
   • این واژه معمولاً با حرف تعریف (ال) به کار می‌رود: "الرّبّ"، که در این حالت به معنای "پروردگار" است.
2. هُ:
   • ضمیر "هُ" ضمیر متصل مذكر برای سوم شخص است که به معنای "او" به کار می‌رود.
   • در اینجا به رب اشاره دارد و به معنای "او" یا "پروردگار او" است.

قواعد نگارشی:

• فاصله‌گذاری:

  • بین کلمه "رَبَّ" و ضمیر "هُ" باید فاصله‌گذاری مناسب لحاظ شود. بنابراین، نوشتن "رَبُّهُ" به این صورت صحیح است.

• تنوین و حرکات:

  • در نوشتن کلمه، باید دقت شود که تنوین در اینجا وجود ندارد. اگر کلمه با حروف عطف یا در جملاتی که نیاز به تنوین دارد، استفاده شود، باید به زحمت و قواعد مربوط به آن توجه کرد.
• نحوه تلفظ:
  • باید توجه داشت که این کلمه در خوانش صحیح خود، باید با توجه به حروف حروف‌چینی و حرکات (ضمه و کسره) تلفظ شود.

مثال:

• "رَبُّهُ آسمان‌ها و زمین" (پروردگار او آسمان‌ها و زمین است).

با توجه به این قواعد، کلمه "رَبُّهُ" به خوبی و به طور صحیح در عبارات مورد استفاده قرار می‌گیرد.