شَّاهِدِينَ

کلمه «شَّاهِدِينَ» در زبان فارسی به شکل زیر تحلیل می‌شود:

1. اشتقاق: واژه «شاهد» که به معنی «شاهد» یا «شاهدان» است از ریشه عربی آمده و در زبان فارسی نیز به کار می‌رود. پسوند «-ین» در زبان عربی برای نشان دادن جمع مذکر استفاده می‌شود.

2. قواعد نگارشی:

   • این واژه معمولاً در متون مذهبی یا ادبی دیده می‌شود و به عنوان صفت یا اسم به کار می‌رود.
   • اگر این کلمه در متن فارسی به کار رود، به صورت «شاهدین» بدون شَده و با اعراب‌گذاری در نوشتار به کار می‌رود. اگر دیالوگ یا نوشته‌ای ادبی یا رسمی باشد، استفاده از اعراب می‌تواند اشکالی ایجاد نکند ولی به طور کلی در نوشتار روزمره اعراب‌گذاری معمول نیست.
3. نکات دستوری:
   • «شاهدین» به عنوان جمع مذکر سالم است و در جملات می‌تواند به عنوان فاعل یا مفعول واقع شود.
   • توجه به تطابق فعل‌ها با فاعل ضروری است؛ مثلاً: «شاهدین آمدند» یا «شاهدین گواهي دادند».

در کل، این کلمه از لحاظ دستوری و نگارشی تابع قواعد مربوط به واژه‌های عربی در فارسی است و باید در بافت مناسب و صحیح استفاده شود.