کلمه "تَسْجُدَ" از ریشه "سجود" به معنای "سجده کردن" است و یک فعل در زبان عربی به حساب می‌آید که به شکل مضارع (حال) و در شخص دوم است. در مورد قواعد فارسی و نگارشی که این کلمه می‌تواند به آن‌ها مربوط باشد، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. ستون فعل: این کلمه از نظر ساختار صرفی به فعل مضارع تعلق دارد. و لذا در ترکیب‌ها و جملات، به زمان حال اشاره دارد.

2. نحوه‌ی استفاده: کلمه "تَسْجُدَ" عموماً در جملات دعایی، متون مذهبی و ادبیات دینی به کار می‌رود. به عنوان مثال:

   • "ای انسان، زمانی که به خالق خود سجده می‌کنی، تَسْجُدَ و از رحمت او بهره‌مند می‌شوی."

3. تطابق با مفعول: این کلمه معمولاً به همراه مفعول یا فاعل به کار می‌رود و نیاز به تطابق در معنایی دارد.

4. نویسه‌گردانی: در نگارش فارسی، این کلمه غالباً به صورت "تَسْجُدَ" نوشته می‌شود، ولی در متن‌های غیررسمی یا محاوره‌ای می‌تواند به صورت "سجد می‌کند" یا "سجده می‌کند" نیز به کار برود، با توجه به ساختار زبان فارسی.

به طور کلی، این کلمه بیشتر در متون دینی و ادبی شایع است و در موقعیت‌های رسمی و مذهبی استفاده می‌شود.