رَّحْمَـٰنِ

کلمه «رَّحْمَـٰنِ» یکی از نام‌های خداوند در زبان عربی و به خصوص در قرآن کریم است که به معنی «بخشنده» یا «رحمت‌گستر» می‌باشد. این کلمه به جهت خاصیت زبان عربی و قواعد آن، چند جنبه قواعدی و نگارشی دارد که در زیر به آن‌ها اشاره می‌شود:

1. تایپ و نوشتار: این کلمه به خط عربی نوشته می‌شود و در نگارش فارسی معمولاً به صورت «رحمان» یا «رحمت‌گر» ترجمه می‌شود. در نوشتار فارسی، برای حفظ معنای دقیق این واژه، بهتر است از نوشتار عربی آن نیز استفاده شود.

2. اعراب: اعراب (تلفظ) کلمات عربی در زبان فارسی معمولاً به صورت زیر بیان می‌شود:

   • «رَّحْمَـٰنِ» شامل حرف «ر» کسره، حرف «ح» ذخیره‌ای و نصب، و حرف «م» ساکن است.
   • اعراب این کلمه در جمله به ترتیب: ضمه (ـُ) روی حرف "ر" و فتحه (ـَ) روی حرف "م" و کسره (ـِ) روی حرف "ن" است.

3. نقش کلمه: در جملات مختلف، این کلمه معمولاً به عنوان صفت برای خداوند به کار می‌رود و می‌تواند در جملات تعبیری نقش‌های مختلفی داشته باشد.

4. تلفظ: تلفظ درست این کلمه باید با رعایت قواعد عربی و تأکید بر حروف صحیح باشد؛ به ویژه تاکید بر «ر» و «ح» که در زبان عربی دارای اهمیت خاصی هستند.

5. استفاده در متن: در متون مذهبی و ادبی فارسی، معمولاً از این کلمه در فرازها و دعاها استفاده می‌شود تا عظمت و رحمت پروردگار را به تصویر بکشد.

با توجه به این نکات، در نوشتارها و بیان‌های دینی، دقت در استفاده و نگارش این کلمه اهمیت ویژه‌ای دارد.