کلمه «قالُواْ» ترکیبی از فعل «قال» (به معنی گفت) و حرف ندا (و) است که برای نشان دادن جمعیت استفاده می‌شود. در زبان فارسی به‌طور خاص به این نوع از ساختارها توجه ویژه‌ای وجود دارد. در زیر چند قاعده نگارشی و دستوری مرتبط با این کلمه را بررسی می‌کنیم:

1. فعل و فاعل: در زبان عربی، فعل در بیشتری از موارد به فاعل خود اشاره دارد. در اینجا، «قَالُواْ» نشان‌دهنده گفتن جمعی از افراد است. در فارسی، برای بیان این معنا معمولاً از «گفتند» استفاده می‌شود.

2. استفاده از علامات نگارشی: در متون رسمی و ادبی، مهم است که از ویرگول و نقطه‌های مناسب استفاده شود تا جملات و عبارات به‌درستی تفکیک شوند. این نکته به‌ویژه در متونی که شامل گفت‌وگو یا نقل قول هستند، اهمیت دارد.

3. سازگاری با زمان: استفاده از «قالُواْ» بر اساس زمان جملات تغییر می‌کند. در صورتی که متن به زمان گذشته اشاره دارد، می‌توان از «گفتند» به عنوان معادل فارسی آن استفاده کرد.

4. نقل قول: زمانی که از «قالُواْ» در متن استفاده می‌شود، معمولاً به دنبال آن یک جمله یا عبارت قرار می‌گیرد که محتوای گفتار را بیان می‌کند. در زبان فارسی، این جملات ممکن است به صورت مستقیم یا غیرمستقیم نقل شوند.

5. توجه به مفهوم: در متون دینی یا ادبی، تعبیر و تفسیر کلمات و جملات مهم است. بنابراین، هنگام استفاده از «قالُواْ»، توجه به بافت و مفهوم کلمه و جمله موقعیت آن ضروری است.

در مجموع، «قالُواْ» به معنای «گفتند» است و اهمیت آن در ساختار جملات و بیان گفتار جمعی در زبان عربی به خوبی نمایان است.