کلمه "عذاب" در زبان فارسی به معنای رنج، درد یا شکنجه است. این کلمه واژه‌ای عربی است که به زبان فارسی وارد شده و از آن استفاده‌های مختلفی می‌شود. در ادامه به برخی از قواعد نگارشی و کاربردهای این کلمه می‌پردازیم:

1. نحوه نوشتار:

   • "عذاب" همیشه به صورت "عذاب" نوشته می‌شود و نیازی به استفاده از حرف اضافه یا علامت خاصی ندارد.

2. جنس واژه:

   • "عذاب" یک اسم است که در فارسی به عنوان اسم نکره (غیر خاص) و اسم معرفه (خاص) استفاده می‌شود.

3. جمع‌سازی:

   • جمع کلمه "عذاب" به صورت "عذابات" شکل می‌گیرد. به طور مثال: «عذابات دنیا» یا «عذابات آخرت».

4. کاربرد در جملات:

   • "عذاب" می‌تواند به صورت مستقل یا به عنوان مفعول به کار رود. به عنوان مثال:
     • «او در عذاب بود.»
     • «چرا به او عذاب می‌دهی؟»

5. استفاده از عبارات مرتبط:

   • عذاب می‌تواند در عبارات و اصطلاحات مختلف به کار رود، نظیر "عذاب وجدان" یا "عذاب الهی".
6. نکات نگارشی:
   • در نوشته‌های رسمی، بهتر است از معانی و کاربردهای واضح و روشن این کلمه استفاده شود تا از ابهام جلوگیری گردد.

با توجه به این نکات، می‌توانید از کلمه "عذاب" به درستی و به شیوه‌ای مناسب در متون خود استفاده کنید.

1. او به خاطر تصمیمات نادرستش، روزها و شب‌ها در عذاب به سر می‌برد.
2. عذاب وجدان از اینکه نتوانسته بود به دوستش کمک کند، او را رنج می‌داد.
3. در تاریکی شب، صدای عذاب‌های دلیران در میدان جنگ به گوش می‌رسید.