کلمه "معمول" در زبان فارسی به معنای رایج، متداول و معمولی است. برخی نکات مربوط به قواعد و نگارش این کلمه به شرح زیر است:

1. نحوه نوشتار: کلمه "معمول" به صورت "معمول" نوشته می‌شود و هیچ علامت خاصی ندارد.

2. جفت‌سازی: این کلمه می‌تواند به‌عنوان صفت به کار رود و معمولاً قبل از اسم می‌آید. به عنوان مثال: "روش معمول" یا "ساعت معمول".

3. ترکیب‌ها: معمولاً این کلمه با واژه‌های دیگر ترکیب می‌شود. مثلاً "معمول اجتماعی" (که به روندهای اجتماعی معمول اشاره دارد) و "شغل معمول" (که به شغل‌های رایج اشاره می‌کند).

4. توجه به سیاق: در استفاده از کلمه "معمول"، توجه به زمینه و سیاق جمله ضروری است، زیرا این کلمه می‌تواند در معانی مختلف استفاده شود.

5. نحو: به لحاظ نحوی، "معمول" می‌تواند به‌عنوان صفت و یا اسم به کار رود؛ مثلاً: "این روش معمول است" (صفت) یا "این کار معمول است" (اسم).

6. معادل‌ها: در برخی مواقع، می‌توان از معادل‌هایی مانند "رایج" یا "متداول" به‌جای "معمول" استفاده کرد، بسته به اینکه در کدام زمینه صحبت می‌شود.

با رعایت این نکات می‌توان از کلمه "معمول" به‌درستی در نوشتار و گفتار فارسی استفاده کرد.

1. مطالعه روزانه یکی از فعالیت‌های معمول در زندگی من است.
2. او یک کارمند معمولی است که هر روز به دفتر می‌رود.
3. در فصل بهار، بارش باران معمولاً بیشتر می‌شود.