کلمه "سبیلی" به لحاظ نگارشی و قواعد فارسی به صورت زیر تحلیل می‌شود:

1. ریشه واژه: "سبیلی" از "سبیل" به معنای موهای روی لب فوقانی است که با پسوند "ی" ساخته شده است. این پسوند نشان‌دهنده نسبت یا ویژگی است.

2. نوشتار: در نوشتن این واژه، لازم است به قواعد املایی و نگارشی توجه شود. "سبیلی" به صورت صحیح و بدون علامت اضافی نوشته می‌شود.

3. تلفظ: "سبیلی" به صورت "se-bili" تلفظ می‌شود.

4. معنی و کاربرد: واژه "سبیلی" به معنی چیزی متعلق به "سبیل" است و می‌تواند در وصف یا اشاره به شخصی با سبیل نیز به کار رود.

5. جنس و عدد: این کلمه به طور کلی به عنوان اسم مؤنث به کار می‌رود و می‌تواند برای هر دو جنس مورد استفاده قرار گیرد، ولی بیشتر در مورد مردان به کار می‌رود.

6. مثال: "او یک مرد سبیلی است" یا "سبیلی‌های او بسیار زیباست".

با توجه به این نکات، می‌توان به کاربرد صحیح واژه "سبیلی" در متون فارسی پی برد.

1. او با زیر سبیلی خاصش همیشه نگاه‌ها را به خود جلب می‌کند.
2. در جشن تولد، دوستش با زیر سبیلی جدیدش همه را غافلگیر کرد.
3. زیر سبیلی او سمبلی از شخصیت شجاع و جالبش است.