کلمه "قائم به ذات" در زبان فارسی به معنای چیزی است که مستقل از هر چیز دیگری وجود دارد و به خودی خود وجود دارد. ظهور این عبارت در متون فلسفی و کلامی رایج است. برای استفاده صحیح از این عبارت، رعایت چند نکته نگارشی و قواعدی مهم است:

1. نقطه‌گذاری: اگر "قائم به ذات" در وسط جمله بیفتد، باید توجه داشته باشید که جمله به درستی نکت‌گذاری شود. به عنوان مثال: "خداوند قائم به ذات است".

2. کتابت رسم الخط: این عبارت به صورت صحیح و با املای درست نوشته شود. به عنوان مثال: «قائم به ذات» نباید به اشتباه «قائم بذات» یا «قائم به ذات» نوشته شود.

3. استفاده درباره: این عبارت معمولاً در مباحث فلسفی و کلامی درباره وجود خداوند و ویژگی‌های او به کار می‌رود. بنابراین باید در متن به‌درستی مورد استفاده قرار گیرد.

4. توجه به سیاق: هنگام استفاده از این عبارت، باید به سیاق کلام توجه شود. به عنوان مثال، اگر در مورد صفات خداوند صحبت می‌کنید، می‌توانید بگویید: "یکی از صفات بارز خداوند، قائم به ذات بودن اوست".

در نهایت، از "قائم به ذات" به عنوان یک اصطلاح فلسفی و کلامی در متون و بحث‌های مرتبط با وجود و صفات خداوند استفاده می‌شود و باید در متن‌هایی که به این مباحث می‌پردازند، به‌درستی به‌کار رود.