کلمه "صورت پذیر" یک ترکیب در زبان فارسی است که از دو واژه "صورت" و "پذیر" تشکیل شده است. در اینجا به بررسی نکات مربوط به نگارش و قواعد فارسی این ترکیب می‌پردازیم:

1. ترکیب‌های توصیفی: "صورت" به معنی شکل یا ظاهر و "پذیر" به معنای قابلیت پذیرش یا دریافت است. این ترکیب به نوعی به معنای "قابلیت داشتن یک شکل مشخص" اشاره دارد.

2. جداسازی یا پیوستگی: در نوشتار فارسی، ترکیب‌های دو واژه‌ای گاهی به هم پیوسته و گاهی جدا نوشته می‌شوند. در مورد "صورت پذیر"، این واژه به صورت جدا نوشته می‌شود، زیرا هر دو واژه مفهوم مستقلی دارند.

3. نقش درسنگارش: در متون رسمی، استفاده از ترکیب‌های این‌چنینی بهتر است با دقت انجام شود، تا از ابهام در معنی جلوگیری شود. در واقع، این واژه باید با توجه به بافت جمله و نگارش درست معرفی شود.

4. نکات نگارشی: به هنگام استفاده از "صورت پذیر" در متن، باید مراقب نقطه‌گذاری‌ها و بقیه قواعد دستوری مانند زمان فعل، توافق فاعل و فعل، و غیره بود تا معنی دقیق‌تری در جملات بیان شود.

به طور کلی، "صورت پذیر" به عنوان یک ترکیب زبانی در فارسی دارای معنا و کاربرد خاصی است و در نوشتار و گفتار رسمی باید به درستی از آن استفاده شود.