کلمه "بی سبب" به معنی "بدون دلیل" یا "بدون علت" است و در زبان فارسی به عنوان یک صفت استفاده می‌شود. در نوشتار فارسی، به چند نکتهٔ نگارشی و قواعدی دربارهٔ این ترکیب توجه داشته باشید:

1. فصل و جدایی: "بی" به معنای "بدون" معمولاً با واژه‌ای که بعد از آن می‌آید، جدا نوشته می‌شود. بنابراین "بی سبب" به طور صحیح به این صورت نوشته می‌شود و نباید به هم چسبیده نوشته شود.

2. نقطه‌گذاری: در جملات، اگر "بی سبب" در میان متن قرار گیرد، بستگی به موقعیت جملات دارد. اگر در انتهای جمله بیاید، باید مطمئن شوید که نقطهٔ پایانی صحیح گذاشته شده است.

3. مشتق‌سازی: "سبب" به عنوان یک اسم، می‌تواند به عنوان یک بنیاد برای واژه‌های دیگر نیز استفاده شود. مثلاً با افزودن پیشوندها یا پسوندها، ترکیبات جدیدی ساخته می‌شود.

4. استفاده از "بی سبب": در نوشتار ادبی و رسمی، می‌توان از "بی سبب" در جملات به صورت توصیفی استفاده کرد. برای مثال: "این رفتار او بی سبب بود و باعث ناراحتی دیگران شد."

5. سایر ترکیبات: واژه "بی" در ترکیبات مشابه مانند "بی‌فایده"، "بی‌احساس" و غیره نیز استفاده می‌شود و در هر یک از آن‌ها قاعده جدایی مشابهی را دنبال می‌کند.

به طور کلی، استفاده صحیح از "بی سبب" در نوشتار و گفتار، به وضوح و شفافیت بیان کمک می‌کند.