عبارت "علو طبع" به معنای بلندی مقام یا بزرگ‌منشی شخص است و در زبان فارسی به‌کار می‌رود. برای نوشتن و استفاده از این کلمه، باید به چند نکته توجه کرد:

1. نحوه‌ی نوشتن: کلمه "علو طبع" به صورت جدا نوشته می‌شود و از دو کلمه "علو" (به معنای بلند بودن) و "طبع" (به معنای نفس یا طبیعت) تشکیل شده است.

2. دستور زبان: "علو" یک اسم است و "طبع" هم یک اسم است که به‌همراه آن معنای کلی‌تری می‌دهد. می‌توان از این ترکیب در جملات به‌عنوان اسم استفاده کرد.

3. جایگاه در جمله: معمولاً "علو طبع" می‌تواند به عنوان مفعول یا قید در جمله به کار رود. به‌عنوان مثال:

   • "او به دلیل علو طبعش مورد احترام همگان است."
   • "علو طبع او در برخورد با دیگران مشهود بود."

4. علامت‌گذاری: هیچ‌گونه علامت خاصی برای این ترکیب در فارسی وجود ندارد؛ اما اگر بخواهید آن را در متن خاصی تأکید کنید، می‌توانید از فونت ایتالیک یا بولد استفاده کنید.

5. معنای کنایی: در مواردی ممکن است "علو طبع" به معنای خاص‌تری هم اشاره کند، مانند کمال انسانی یا درک بالای فرد. در این موارد نیز باید با توجه به بافت جمله به کار رود.

با رعایت این نکات می‌توانید از "علو طبع" به‌درستی استفاده کنید.