کلمه "قابل شرب" در زبان فارسی به معنای "قابل نوشیدن" است و به طور کلی برای اشاره به مایعات یا موادی به کار می‌رود که می‌توان آن‌ها را نوشید. به لحاظ نگارشی و قواعد فارسی، موارد زیر را می‌توان در نظر گرفت:

1. نحو و ساختار: "قابل" به عنوان صفت و "شرب" به عنوان اسم (به معنای نوشیدن) به کار می‌رود. این ترکیب به معنای "از نظر شرب" یا "شرب‌پذیر" است.

2. نوشتار: از آنجایی که "قابل شرب" یک ترکیب صفتی است، باید به صورت منفصل و با فاصله نوشته شود.

3. کاربرد: این ترکیب معمولاً در زمینه‌های مختلفی از جمله سلامت، بهداشت و تعریف کیفیت آب و نوشیدنی‌ها به کار می‌رود. مثلاً: "آب این منطقه قابل شرب نیست."

4. نکات نگارشی:

   • در متن‌های رسمی و علمی، سعی کنید از اصطلاحات دقیق‌تر و علمی‌تری استفاده کنید.
   • برای افزایش وضوح، می‌توانید از عبارات جایگزین مانند "آب شرب" یا "نوشیدنی سالم" استفاده کنید.
5. استفاده در جملات:
   • "آب این چشمه قابل شرب است."
   • "این مواد غذایی به دلیل آلودگی، قابل شرب نمی‌باشند."

با رعایت این نکات، می‌توانید از "قابل شرب" به درستی و به طور مؤثر در نوشتار خود بهره ببرید.