کلمه "نور" در زبان فارسی از نظر قواعد نگارشی و دستوری موارد خاصی دارد. در زیر به برخی از این موارد اشاره می‌کنم:

1. اسم: "نور" به عنوان یک اسم عام و غیر قابل شمارش به کار می‌رود و به معنی روشنایی و تابش ضوء است.

2. نحو: می‌توان "نور" را به عنوان فاعل، مفعول و یا دیگر اجزای جمله به کار برد.

   • مثال: "نور خورشید در صبح بسیار زیبا است." (فاعل)
   • مثال: "من از نور ماه لذت می‌برم." (مفعول)

3. ترکیب‌ها: "نور" می‌تواند در ترکیب با دیگر واژه‌ها به کار رود.

   • مثال: "نورانی" (به معنای پر از نور)
   • مثال: "نورگیر" (محل ورود نور)

4. جمع: این کلمه به صورت جمع به کار نمی‌رود، ولی می‌توان از عبارات و ترکیباتی مانند "انواع نورها" یا "منابع نور" استفاده کرد.

5. سایر موارد:
   • در نگارش، "نور" باید با حروف صحیح و مطابق با اصول نگارشی نوشته شود و از اختصارات یا کلمات غیررسمی پرهیز شود.
   • همچنین در متن‌های خاص و ادبی، ممکن است به صورت مجازی یا نمادین نیز استفاده شود.

این نکات به طور کلی در ارتباط با کلمه "نور" در زبان فارسی و نگارش آن است. اگر سوال خاص‌تری دارید یا به مورد خاصی اشاره کنید، خوشحال می‌شوم بیشتر کمک کنم.

1. نور خورشید در روزهای آفتابی به روی زمین دل‌نواز می‌تابد.
2. در تاریکی شب، نور ستاره‌ها آسمان را زیباتر می‌کند.
3. با روشن کردن چراغ، اتاق پر از نور و گرما می‌شود.