کلمه «معاش» در زبان فارسی به معنای «زندگی»، «معیشت» یا «درآمد» استفاده می‌شود و به جمع‌آوری نیازهای روزمره و تأمین مایحتاج زندگی اشاره دارد. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و دستوری مرتبط با این کلمه اشاره می‌شود:

1. نحوه نوشتار: کلمه «معاش» در یک نوشته باید به صورت صحیح و بدون اشتباه املایی نوشته شود.

2. استفاده در جملات: این کلمه معمولاً در جملات به عنوان اسم استعمال می‌شود و می‌تواند با قیدها و صفت‌ها ترکیب شود. به عنوان مثال:

   • «او به دنبال یافتن معاش مناسب است.»
   • «معاش در این روزگار سخت به دست نمی‌آید.»

3. مفرد و جمع: «معاش» به صورت مفرد است و جمع آن «معاش‌ها» می‌باشد. می‌توان در متن‌ها از هر دو شکل استفاده کرد:

   • «معاش یک انسان به تحصیلات و تجربه‌های او بستگی دارد.»
   • «معاش‌ها و چگونگی تأمین آنها از مسائل مهم اقتصادی محسوب می‌شوند.»

4. سازگاری با دیگر کلمات: این کلمه می‌تواند با سایر کلمات ترکیب شود و معانی مختلفی داشته باشد. ترکیب‌هایی مثل «معاش روزانه»، «مشکلات معاش» و... نیز متداول است.

5. رعایت قواعد دستوری: مانند سایر اسامی، این کلمه نیز باید با توجه به صورت‌های مختلف دستوری مورد استفاده قرار گیرد (مثل مفعول، فاعل و...).

با دقت در نوشتار و درک سیاق کلمه «معاش»، می‌توان در نگارش‌های ادبی و رسمی به درستی از آن استفاده کرد.

1. او به سختی برای تأمین معاش خانواده‌اش تلاش می‌کند.
2. افزایش قیمت‌ها باعث شده است که معاش بسیاری از مردم زیر فشار برود.
3. برای داشتن یک زندگی خوب، باید همواره به فکر تامین معاش باشیم.