خداوند، بداند

امام على علیه السلام

لا تُخَلِّفَنَّ وَراءَكَ شَيئا مِنَ الدُّنْيا فَإِنَّكَ تُخَلِّـفُهُ لاَِحَدِ رَجُلَيْنِ إِمّا رَجُلٌ عَمِلَ فيهِ بِطاعَةِ اللّهِ فَسَعِدَ بِما شَقيتَ بِهِ وَ اَمّا رَجُلٌ عَمِلَ فيهِ بِمَعْصيَةِ اللّه ِ فَشَقیَ بِما جَمَعْتَ لَهُ فَكُنْتَ عَوْنا لَهُ عَلَی الْمَعْصيَةِ وَ لَيْسَ أَحَدُ هذَيْنِ حَقيقا أَنْ تُو?ثِرَهُ عَلی نَفْسِكَ؛

پس از خودت، چیزی از دنیا بر جای مگذار؛ زیرا آن را برای یكی از این دو خواهی گذارد. یا كسی كه آن را در طاعت خدا به كار می برد پس با چیزی كه تو با آن بدبخت شده ای، خوشبخت می شود. و یا كسی كه با آن نافرمانی خدا را می كند و با آنچه تو برای او فراهم كردی بدبخت می شود. پس تو در نافرمانی [خدا] یاور او هستی و هیچ یك از این دو را شایسته نیست بر خودت مقدّم بداری.

منبع: نهج البلاغه، حكمت 416.