قاطعیت و سازش نكردن

الإمام علیّ علیه السلام ـ فِی كِتابِهِ إلى بَعضِ عُمّالِهِ ـ

فَاتَّقِ اللّه َ وَاردُد إلی هؤلاءِ القَومِ أموالَهُم، فَإِنَّكَ إن لَم تَفعَل ثُمَّ أمكَنَنِي اللّه ُ مِنكَ لاَُعذِرَنَّ إلَی اللّه ِ فيكَ، ولَأَضرِبَنَّكَ بِسَيفِي الَّذي ما ضَرَبتُ بِهِ أحَدا إلاّ دَخَلَ النّارَ، ووَاللّه ِ لَو أنَّ الحَسَنَ وَالحُسَينَ فَعَلا مِثلَ الَّذي فَعَلتَ ما كانَت لَهُما عِندي هَوادَةٌ، ولا ظَفِرا مِنّي بِإِرادَةٍ حَتّی آخُذَ الحَقَّ مِنهُما، واُزيحَ الباطِلَ عَن مَظلَمَتِهِما.

پروای الهی داشته باش و اموال این مردم را به آنان، بازگردان كه اگر چنین نكنی و خداوند، امكان دستیابی به تو را به من بدهد، درباره تو آن می كنم كه [به وظیفه ام عمل كرده و]نزد خدا معذور باشم و با این شمشیرم، كه هر كس را با آن زدم، وارد دوزخ شد، بر تو خواهم زد. به خدا سوگند، اگر حسن و حسین هم كاری را كه تو كردی، انجام دهند، هیچ هواداری از جانب من نبینند و در اراده من، هیچ تأثیری نگذارد تا حق را از آنان بستانم و ستمهایی را كه كرده اند، برطرف سازم.

منبع: نهج البلاغة: الكتاب 41، بحار الأنوار: ج 42 ص 182 ح 40.