ناپایدارى روزگار

امام علی علیه السلام

رُبَّ مـُسـْتـَقـْبـِلٍ يـَوْمـاً لَيـْسَ بـِمـُسـْتـَدْبـِرِهِ وَ مـَغـْبـُوطٍ فـی اَوَّلِ لَيـْلِهِ قـامَتْ بَواكِيهِ فی اخِرِهِ.

بـسـا كـسـانـی كـه روزی را بـه پـیـشـتـاز شـتـابـنـد كـه بـدرقـه اش را فـرصـتـی نـیـابـنـد (اجـل او را بـه شـب م ـُهـلت نـدهـد) و بـسـا كـسـی كـه بـر (خـوشـی ) او در اول شـب غـبـطـه بردند و در آخرش گریه كنندگان بر او برخاستند (آری سر شب تخت و تاج داشت و بامداد به زیر خاك رفت ).

منبع: همان، ح 372، ص 1267.