فصل اول: هستى شناسى خـداى بى

قـالَ عَـلِىٌّ علیه السلام

أَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذی لا تَدْرِكُهُ الشَّواهِدُ وَ لاَ تَحْويهِ الْمَشاهِدُ وَ لا تَراهُ النَّواظِرُ وَ لا تَحْجُبُهُ السَّواتِرُ. الدّالُ عَلیَ قِدَمِهِ بِحُدُوثِ خَلْقِهِ وَ بِحُدُوثِ خَلْقِهِ عَلی وُجُودِهِ وَ بِاشْتِباهِهِمْ عَلی أَنْ لاشَبَهَ لَهُ.

سپاس خداوندی را كه تجربه ها او را دریافت نمی كند و در هیچ عرصه ای نمی گنجد، چشمها او را نمی بینند و پرده ها او را نمی پوشند. با آفرینش پدیدارها برقدیم بودن خود دلیل آورد و پدیده ها را دلیل هستی خود ساخت و همانندی آنها را گواه بی همانندی خود آورد.

منبع: نهج البلاغه، الخطب: 185