شدّت پارسایى

الإمام زین العابدین علیه السلام

.في قَولِ اللّه ِ عز و جل :«لَوْلاَ أَن رَّءَا بُرْهَـنَ رَبِّهِی» ـ قالَ: قامَتِ امرَأَةُ العَزيزِ إلَی الصَّنَمِ فَأَلقَت عَلَيهِ ثَوبا، فَقالَ لَها يوسُفعُ: ما هذا فَقالَت: أستَحيي مِنَ الصَّنَمِ أن يَرانا. فَقالَ لَها يوسُفعُ: أتَستَحيينَ مَن لا يَسمَعُ ولا يُبصِرُ ولا يَفقَهُ ولا يَأكُلُ ولا يَشرَبُ ولا أستَحيي أ نَا مِمَّن خَلَقَ الإِنسانَ وعَلَّمَهُ فَذلِكَ قَولُهُ عز و جل :«لَوْلاَ أَن رَّءَا بُرْهَـنَ رَبِّهِی».

«اگر برهان پروردگارش را ندیده بود،...»: همسر عزیز مصر به سمت بُت رفت و پارچه ای بر او افكند. یوسف علیه السلام به وی گفت: «این، چه كاری است؟». زن گفت: خجالت می كشم كه بت ما را ببیند. یوسف علیه السلام به وی گفت: «تو از چیزی كه نمی شنود و نمی بیند و درك نمی كند و نمی خورد و نمی آشامد، حیا می كنی و من از كسی كه انسان را آفرید و به او آموخت، حیا نكنم؟!». این است معنای سخن خداوند عز و جل:«اگر برهان پروردگارش را ندیده بود...».

منبع: عیون أخبار الرضا علیه السلام: ج 2 ص 45 ح 162.