مقدم داشتن مردم بر خود و خانواده اش

الإمامُ الباقرُ علیه السلام

ـ لمحمّدِ بنِ مُسلمٍ ـ: يا محمّدُ،لَعلَّكَ تَری أ نّهُ [يَعني رَسولَ اللّه ِ صلی الله عليه و آله ]شَبِعَ مِن خُبزِ البُرِّ ثَلاثةَ أيّامٍ مُتَوالِيَةٍ مِن أن بَعَثَهُ اللّه ُ إلی أن قَبَضَهُ ؟! لا واللّه ِ، ما شَبِعَ مِن خُبزِ البُرِّ ثَلاثةَ أيّامٍ مُتَوالِيَةٍ مُنذُ بَعَثَهُ اللّه ُ إلی أن قَبَضَهُ. أما إنّي لا أقولُ: إنّهُ كانَ لا يَجِدُ، لَقد كانَ يُجيزُ الرّجُلَ الواحِدَ بالمِائةِ مِن الإبلِ، فلو أرادَ أن يأكُلَ لَأكَلَ.

ـ به محمّد بن مسلم ـ فرمود: ای محمّد! آیا فكر می كنی رسول خدا صلی الله علیه و آله، از زمانیكه خداوند او را برانگیخت تا وقتی جانش را گرفت، سه روز پیاپی از نان گندم سیر خورد؟! نه به خدا قسم! آن حضرت از زمانی كه خداوند او را برانگیخت تا وقتی جانش را گرفت، هیچ گاه سه روز پیاپی از نان گندم سیر نخورد. هان! من نمی گویم كه چیزی پیدا نمی كرد [تا بخورد]. آن حضرت گاهی اوقات به یك نفر صد شتر جایزه می داد. بنابراین، اگر می خواست بخورد، می توانست.

منبع: الكافی: 8 / 130 / 100.