ستودن كسى به آنچه در او نیست

الإمامُ الباقرُ علیه السلام

ـ لجابرِ بنِ يزيدَ الجُعفيِّ ـ: واعلَمْ بأنّكَ لا تكونُ لنا وَلِيّا حتّی لَوِ اجتَمعَ علَيكَ أهلُ مِصرِكَ وقالوا: إنّكَ رجُلُ سَوءٍ لَم يَحزُنْكَ ذلكَ، ولَو قالوا: إنّكَ رجُلٌ صالِحٌ لَم يَسُرَّكَ ذلكَ، ولكنِ اعرِضْ نَفسَكَ علی كِتابِ اللّه ِ؛ فإن كنتَ سالِكا سَبيلَهُ، زاهِدا في تَزهِيدِهِ، راغِبا في تَرغيبِهِ، خائفا مِن تَخويفِهِ، فاثبُتْ وأبشِرْ، فإنّهُ لا يَضُرُّكَ ما قيلَ فيكَ، وإن كنتَ مُبائنا للقُرآنِ فماذا الّذي يَغُرُّكَ مِن نَفسِكَ ؟ !

ـ به جابر بن یزید جعفی ـ فرمود: و بدان كه تو دوست [و پیرو] ما نیستی مگر آن گاه كه اگر همه همشهریانت بر ضد تو همداستان شوند و بگویند: تو مرد بدی هستی، این سخن تو را اندوهگین نسازد و اگر بگویند: تو مرد خوبی هستی، این سخن شادمانت نگرداند. بلكه خودت را با قرآن بسنج، اگر پوینده راه آن بودی و به آنچه به بی اعتنایی بدان فراخوانده است بی اعتنا و به آنچه بدان ترغیب كرده است راغب بودی، پس پایداری كن و خوش باش؛ زیرا كه آنچه درباره تو گفته شده به تو زیانی نرساند و اما اگر از قرآن جدا بودی، چرا باید فریب نفست را بخوری.

منبع: تحف العقول: 284.