دل به نماز سپردن

الإمام الصادق علیه السلام

لا تَجتَمِعُ الرَّغبَةُ وَالرَّهبَةُ في قَلبٍ إلاّ وَجَبَت لَهُ الجَنَّةُ، فَإِذا صَلَّيتَ فَأَقبِل بِقَلبِكَ عَلَی اللّه ِعز و جل؛ فَإِنَّهُ لَيسَ مِن عَبدٍ مُؤمِنٍ يُقبِلُ بَقَلبِهِ عَلَی اللّه ِ عز و جل في صَلاتِهِ ودُعائِهِ إلاّ أقبَلَ اللّه ُعز و جل عَلَيهِ بَقُلوبِ المُؤمِنينَ إلَيهِ، وأيَّدَهُ مَعَ مَوَدَّتِهِم إيّاهُ بِالجَنَّةِ.

امام صادق علیه السلام: هرگاه بیم و امید در دلی جمع شود، بهشت برایش واجب می گردد. پس هرگاه به نماز ایستادی، با دل خود به خداوند عز و جل روی بیاور؛ زیرا هیچ بنده مؤمنی در نمازش با دل خود به خداوند روی نمی آورد و او را به دعا نمی خواند، مگر آن كه خداوند عز و جل، دل های مؤمنان را متوجّه او می سازد و افزون بر دوستی آنان نسبت به او، با بهشت [نیز]تأییدش می كند.

منبع: كتاب من لا یحضره الفقیه: 1 / 209 / 632، بحار الأنوار: 84 / 260 / 59 نقلاً عن أسرار الصلاة.