مرزهاى دوستى

الإمامُ الصّادقُ علیه السلام

لا تَكونُ الصَّداقَةُ إلّابِحُدُودِها، فَمَن كانَت فيهِ هذهِ الحُدودُ أو شَيءٌ مِنهُ، وإلّا فلا تَنسِبْهُ إلی شَيءٍ مِن الصَّداقَةِ، فَأوَّلُها: أن تكونَ سَرِيرَتُهُ وعَلانِيَتُهُ لكَ واحِدَةً، والثانيةُ: أن يَری زَينَكَ زَينَهُ ،وشَينَكَ شَينَهُ، والثالثةُ: أن لا تُغَيِّرَهُ علَيكَ وِلايَةٌ ولا مالٌ، والرابعةُ: لا يَمنَعُكَ شَيئاتَنالُهُ مَقدُرَتُهُ، والخامسةُ ـ وهي تَجمَعُ هذهِالخِصالَ ـ: أن لا يُسلِمَكَ عِندَ النَّكَباتِ.

دوستی مرزهایی دارد كه هر كس همه یا برخی از آنها را داشته باشد، دوست است وگرنه او را اصلاً دوست مشمار: نخست این كه ظاهر و باطنش با تو یكی باشد؛ دوم این كه آبروی تو را آبروی خودش داند و عیب و بی آبرویی تو را عیب و بی آبرویی خودش؛ سوم این كه مقام و مال، (برخورد) او را نسبت به تو عوض نكند؛ چهارم این كه هر كمكی از دستشبر می آید از تو دریغ ننماید؛ و پنجم كه در بردارنده همه این خصلتهاست، این كه در هنگام گرفتاری ها تو را تنها نگذارد.

منبع: بحار الأنوار: 78/249/90.