سراى سزا

الإمام العسكری علیه السلام

ـ في التَّفسيرِ المَنسوبِ إلَيهِ، في قَولِهِ تَعالی: «وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ»ـ: يُظهِرونَ التَّوبَةَ والإِنابَةَ؛ فَإِنَّ مِن حُكمِهِ فِي الدُّنيا أن يَأمُرَكَ بِقَبولِ الظّاهِرِ وتَركِ التَّفتيشِ عَنِ الباطِنِ؛ لاِءَنَّ الدُّنيا دارُ إمهالٍ وإنظارٍ، وَالآخِرَةَ دارُ الجَزاءِ بِلا تَعَبُّدٍ.

امام عسكری علیه السلام: ـ در تفسیر منسوب به ایشان درباره آیه شریف«و تا آنان طلب آمرزش می كنند، خدا عذاب كننده آنان نخواهد بود» ـ : یعنی اظهار توبه و انابه می كنند؛ زیرا از احكام خداوند در دنیا، این است كه تو را به پذیرفتن ظاهر و جستجو نكردن از باطن، امر می فرماید؛ چون دنیا سرای مهلت و فرصت است، و آخرت، سرای سزاست و نه عبادت و عمل.

منبع: الأنفال: 33. / التفسیر المنسوب إلى الإمام العسكری علیه السلام: ص 633، بحار الأنوار: ج 42 ص 42 ح 14.