دروغ

شعب الإیمان

قالَ لُقمانُ عليه السلام لاِبنِهِ: مَن كَذَبَ ذَهَبَ ماءُ وَجهِهِ، ومَن ساءَ خُلُقُهُ كَثُرَ غَمُّهُ، ونَقلُ الصُّخورِ مِن مَواضِعِها أيسَرُ مِن إفهامِ مَن لا يَفهَمُ.

ـ به نقل از وَهْب بو جاسوس دزدان باشد، یا شاید او همان شیطانی باشد كه شما را متحیّر ساخته است. و اگر دو شخص بودند، باز هم احتیاط و حذر كنید، مگر چیزی را تشخیص دهید كه من الآن تشخیص نمی‏دهم؛ زیرا عاقل، وقتی به چیزی با دیده بصیرت بنگرد، حق را در آن می‏یابد و شخص شاهد و حاضر، چیزی را می‏بیند كه غایب نمی‏بیند. ای پسرم! هر گاه وقت نماز رسید، آن را به خاطر چیز دیگری به تأخیر نینداز و آن را بخوان و خود را از آن راحت كن؛ زیرا نماز، بدهی [به خداوند ]است. نماز را به جماعت بخوان؛ هرچند بر نوك پیكان باشد. بر روی حیوانت نخواب؛ زیرا این كار، پشت حیوان را زود زخم می‏كند و این، كار حكیمان نیست؛ مگر محملی داشته باشد كه بتوانی در آن دراز بكشی و مفاصلت را راحت سازی. هر گاه به منزل نزدیك شدی، از حیوانت پیاده شو و قبل از [پرداختن به] خود، علف آن را بده. هر گاه خواستی در جایی نزول كنی، بهترین جای زمین را بر گزین كه خوش منظره، خاكش نرم و علفزار باشد. هر گاه پیاده شدی، قبل از نشستن، دو ركعت نماز بخوان. هر گاه خواستی قضای حاجت كنی، قدری در زمین راه برو كه دور[از دیگران] باشی. هر گاه خواستی كوچ كنی، دو ركعت نماز بخوان و با زمینی كه در آن بودی، وداع كن و بر آن زمین و اهل آن، سلام كن؛ زیرا هر جایی از زمین، ساكنانی از فرشتگان دارد. اگر توانستی از طعامی نخوری تا این كه ابتدا از آن صدقه بدهی، این كار را انجام بده. و بر توباد كه تا سواره‏ای، كتاب خداوند عز و جل را قرائت كنی، و بر توباد كه تا مشغول كاری هستی، تسبیح بگویی، و بر توباد كه تا بیكاری، دعا كنی. از سفر كردن در اوّل شب، بپرهیز و در آخر شب، رحل اقامت بیفكن و از نیمه شب به بعد تا آخر آن، سفر كن و در هنگام حركت، از بلند كردن صدا بپرهیز.

منبع: شعب الإیمان: ج 4 ص 208 ح 4814، الدرّ المنثور: ج 6 ص 515.