به خدا پناه بردن ، هنگام ورود و خروج

پیامبر خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله

إنَّ أحَدَكُم إذا أرادَ أن يَخرُجَ مِنَ المَسجِدِ تَداعَت جُنودُ إبليسَ وأجلَبَت، وَاجتَمَعَت كَما تَجتَمِعُ النَّحلُ عَلى يَعسوبِها ، فَإِذا قامَ أحَدُكُم عَلى بابِ المَسجِدِ فَليَقُل: «اللّهُمَّ إنّي أعوذُ بِكَ مِن إبليسَ وجُنودِهِ»، فَإِنَّهُ إذا قالَها لَم يَضُرَّهُ.

وقتی هر یك از شما می‏خواهد از مسجد بیرون رود، لشكر ابلیس، یكدیگر را فرا می‏خوانند و مانند جمع شدن زنبورها بر گِرد مَلَكه، از هر سو گِرد هم آمده، اجتماع می‏كنند؛ امّا هنگامی كه یكی از شما بر درِ مسجد بِایستد و بگوید: «خداوندا! از ابلیس و لشكر او به تو پناه می‏برم»، با این گفته، به وی (گوینده)، زیانی نمی‏رسد.

منبع: الیعسوب: ملك النّحل، ومنه قیل للسیّد: یعسوب قومه (الصحاح: ج 1 ص 181 «عسب»).عمل الیوم واللیلة لابن السنّى: ص 59 ح 155 عن أبی اُمامة، كنز العمّال: ج 7 ص 660 ح 20786.