آب دهان انداختن در مسجد

مسند ابن حنبل ـ به نقل از عبداللّه‏ بن عمر ـ

صَلّى رَسولُ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله فِي المَسجِدِ، فَرَأى فِي القِبلَةِ نُخامَةً، فَلَمّا قَضى صَلاتَهُ قالَ: إنَّ أحَدَكُم إذا صَلّى فِي المَسجِدِ فَإِنَّهُ يُناجي رَبَّهُ، وإنَّ اللّه‏َ تَبارَكَ وتَعالى يَستَقبِلُهُ بِوَجهِهِ، فَلا يَتَنَخَّمَنَّ أحَدُكُم فِي القِبلَةِ ولا عَن يَمينِهِ، ثُمَّ دَعا بِعودٍ فَحَكَّهُ بِهِ. ثُمَّ دَعا بِخَلوقٍ فَخَضَبَهُ.

پیامبر خدا، در مسجد نماز گزارد و در سمت قبله،آب دهانی را [بر زمین] مشاهده كرد. چون نمازش به پایان رسید، فرمود: «هر یك از شما كه به نماز می‏ایستد، با پرودگارش مناجات می‏كند و خداوند ـ تبارك و تعالی ـ روی خود را به سوی وی می‏كند. پس هیچ یك از شما به سوی قبله و یا جانب راست آن، آب دهان نیندازد». آن گاه، تكّه‏چوبی خواست و آب دهان را با آن زُدود. نیز مایع خوش‏بویی خواست و با آن، آن جا را شستشو داد.

منبع: الخَلُوق: وهو طیب معروف مركّب یتّخذ من الزعفران وغیره من أنواع الطیب. (النهایة: ج 2 ص 71 «خلق»).مسند ابن حنبل: ج 2 ص 275 ح 4908، السنن الكبرى: ج 2 ص 415 ح 3595 عن أنس نحوه، المصنّف لعبد الرزّاق: ج 1 ص 430 ح 1682، كنز العمّال: ج 8 ص 174 ح 22438.