نرفتن به جهاد

الإمام علیّ علیه السلام ـ فی خُطبَتِهِ لَمَّا اضطَرَبَ عَلَیهِ أصحابُهُ فی أمرِ الحُكومَةِ ـ

أيُّهَا النّاسُ، إنَّهُ لَم يَزَل أمري مَعَكُم عَلی ما اُحِبُّ حَتّی نَهَكَتكُمُ الحَربُ، وقَد وَاللّه ِ أخَذَت مِنكُم وتَرَكَت، وهِيَ لِعَدُوِّكُم أنهَكُ. لَقَد كُنتُ أمسِ أميرا فَأَصبَحتُ اليَومَ مَأمورا ! وكُنتُ أمسِ ناهِيا فَأَصبَحتُ اليَومَ مَنهِيّا ! وقَد أحبَبتُمُ البَقاءَ، ولَيسَ لي أن أحمِلَكُم عَلی ما تَكرَهونَ.

امام علی علیه السلام ـ در خطبه اش كه پس از برآشفتن یارانش از كار حكمیّت ایراد كرد ـ : ای مردم! كار من با شما پیوسته چنان بود كه من دوست داشتم، تا آن كه جنگ، شما را فرسوده ساخت، و به خدا سوگند كه شماری از شما را گرفت و شماری را باقی گذاشت؛ هرچند برای دشمن شما فرساینده تر بود. من تا دیروز، فرمانده بودم و امر و نهی می كردم؛ ولی امروز [كار به جایی رسیده كه [به من امر و نهی می شود! شما زنده ماندن را دوست دارید و من نمی توانم شما را به آنچه دوست ندارید، وا دارم.

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 208، المعیار والموازنة: ص175، وقعة صفّین: ص484 نحوه، بحار الأنوار: ج32 ص535 ح450 وج100 ص41 ح48.