نرفتن به جهاد

الإمام علیّ علیه السلام

اُفٍّلَكُم، لَقَد سَئِمتُ عِتابَكُم! أرَضيتُم بِالحَياةِ الدُّنيا مِنَ الآخِرَةِ عِوَضا؟ وبِالذُّلِّ مِنَ العِزِّ خَلَفا؟ إذا دَعَوتُكُم إلی جِهادِ عَدُوِّكُم دارَت أعيُنُكُم؛ كَأَنَّكُم مِنَ المَوتِ في غَمرَةٍ، ومِنَ الذُّهولِ في سَكرَةٍ.

امام علی علیه السلام ـ در فرا خواندن مردم به جنگ با شامیان، پس از یكسره كردن كار خوارج ـ : آه از شما! خسته شدم، از بس كه سرزنشتان كردم! آیا به جای آخرت، به زندگی دنیا رضایت داده اید؟! و عزّت را بر ذلّت برگزیده اید؟! هرگاه شما را به جهاد با دشمنتان فرا خواندم، چشمانتان پیچ و تاب برداشت، آن سان كه گویی در سَكرات مرگْ گرفتار آمده اید، یا در گیجیِ مستی به سر می برید!

منبع: اُفٍّ: معناه الاحتقار والاستقلال، وهی صوت إذا صوّت به الإنسان عُلِمَ أنّه متضجّر متكرِّه (النهایة: ج 1 ص 55 «أفف»). / رَجُلٌ مُغتَمِرٌ: سَكرانُ، كأنّه اغتَمَرَهُ السُّكر ؛ أی غطّى على عَقلِهِ وسَتَرَهُ (تاج العروس: ج7 ص320 «غمر»). / نهج البلاغة: الخطبة 34، بحار الأنوار: ج 34 ص 74 ح 935 ؛ مطالب السؤول: ص 59 نحوه.