بالا رفتن روح مؤمن به آسمان

الإمامُ علیٌّ علیه السلام

لا يَنامُ المُسلمُ وهُو جُنُبٌ، ولا يَنامُ إلّا علی طَهورٍ، فإن لَم يَجِدِ الماءَ فلْيَتَيمَّمْ بالصَّعيدِ؛ فإنَّ رُوحَ المُؤمنِ تَروحُ إلَی اللّه ِ عَزَّوجلَّ فَيَلقاها ويُبارِكُ علَيها، فإن كانَ أجَلُها قَد حَضَرَ جَعَلَها في مَكنونِ رَحمَتِهِ، وإن لَم يَكُن أجَلُها قَد حَضَرَ بَعَثَ بِها مَعَ اُمَنائهِ مِن مَلائكَتهِ فيَرُدُّوها في جَسَدِهِ.

مسلمان در حال جنابت نمی خوابدو جز با طهارت به خواب نمی رود؛ زیرا روح مؤمن به سوی خداوند عزّ و جلّ می رود و خدا آن را می پذیرد و بركتش می دهد و چنانچه اجلش رسیده باشد، آن را در پناه رحمت خود قرار می دهد و اگر هنوز اجلش نرسیده باشد، آن را به همراه فرشتگان امین خود می فرستد و آن را به كالبدش بر می گردانند.

منبع: بحار الأنوار: 81 / 153 / 8.