نهى امام از كشتن خوارج بعد از

الإمامُ علیٌّ علیه السلام

لا تُقاتِلوا (تَقْتُلوا) الخَوارِجَ بَعدي؛ فلَيس مَن طَلبَ الحقَّ فأخْطَأهُ، كَمَن طَلبَ الباطِلَ فأدْرَكَهُ.

بعد از من با خوارج نجنگید (خوارج را نكشید)؛ زیرا كسی كه طالب حقّ باشد و به آن نرسد همچون كسی نیست كه جویای باطل باشد و به آن دست یابد.

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 61. / قال ابنُ أبی الحدید: مُراده أنّ الخوارج ضَلّوا بشُبهةٍ دخَلت علیهم، كانوا یَطلُبون الحقّ، ولهم فی الجملة تَمسّكٌ بالدِّین، ومُحاماةٌ عن عقیدةٍ اعتقدوها، و إنْ أخطَؤوا فیها. وأمّا معاویة فلم یكن یطلب الحقّ، و إنّما كان ذا باطل، لا یُحامی عن اعتقادِ قد بناه على شبهة، وأحوالُه كانت تدلّ على ذلك، فإنّه لم یكن من أرباب الدِّین... و إذا كان كذلك لم یَجُزْ أن یَنصُر المسلمون سلطانه، وتحارَبُ الخوارج علیه و إن كانوا أهل ضلال، لأ نّهم أحسن حالاً منه، فإنّهم كانوا یَنهون عن المنكر، ویَرَون الخروج على أئمّة الجور واجبا... (شرح نهج البلاغة: 5 / 78). / ابن ابى الحدید مى نویسد: مراد حضرت این است كه خوارج به سبب گرفتار آمدن به یك شبهه، گمراه شدند. آنان طالب حقّ بودند و اجمالاً به دین تمسك داشتند و از عقیده خود دفاع مى كردند، گرچه در عقیده خود راه خ