به سهل بن حنيف

امیرالمومنین (ع) در نامه 70

و من كتاب له عليه السلام إلى سهل بن حنيف الأنصاري و هو عامله على المدينة في معنى قوم من أهلها لحقوا بمعاوية - أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ بَلَغَنِي أَنَّ رِجَالًا مِمَّنْ قِبَلَكَ يَتَسَلَّلُونَ إِلَى مُعَاوِيَةَ فَلَا تَأْسَفْ عَلَى مَا يَفُوتُكَ مِنْ عَدَدِهِمْ وَ يَذْهَبُ عَنْكَ مِنْ مَدَدِهِمْ فَكَفَى‏ لَهُمْ غَيّاً وَ لَكَ مِنْهُمْ شَافِياً فِرَارُهُمْ مِنَ الْهُدَى وَ الْحَقِّ وَ إِيضَاعُهُمْ إِلَى الْعَمَى وَ الْجَهْلِ فَإِنَّمَا هُمْ أَهْلُ دُنْيَا مُقْبِلُونَ عَلَيْهَا وَ مُهْطِعُونَ إِلَيْهَا قَدْ عَرَفُوا الْعَدْلَ وَ رَأَوْهُ وَ سَمِعُوهُ وَ وَعَوْهُ وَ عَلِمُوا أَنَّ النَّاسَ عِنْدَنَا فِي الْحَقِّ أُسْوَةٌ فَهَرَبُوا إِلَى الْأَثَرَةِ فَبُعْداً لَهُمْ وَ سُحْقاً إِنَّهُمْ- وَ اللَّهِ- لَمْ يَفِرُّوا مِنْ جَوْرٍ وَ لَمْ يَلْحَقُوا بِعَدْلٍ وَ إِنَّا لَنَطْمَعُ فِي هَذَا الْأَمْرِ أَنْ يُذَلِّلَ اللَّهُ لَنَا صَعْبَهُ وَ يُسَهِّلَ لَنَا حَزْنَهُ إِنْ شَاءَ اللَّهُ وَ السَّلَامُ عَلَيْكَ

از نامه آن حضرت است به سهل پسر حنيف انصاري كه از جانب امام حاكم مدينه بود، در باره كساني كه نزد معاويه رفتند - اما بعد، به من خبر رسيده است از مردمي كه نزد تو به سر مي‏برند، بعضي پنهاني نزد معاويه مي‏روند، دريغ مخور كه شمار مردانت كاسته مي‏گردد، و كمكشان گسسته. در گمراهي آنان و رهايي‏ات از رنج ايشان، بس بود از حق‏شان گريختن و به كوري و ناداني شتافتن. آنان مردم دنيايند روي بدان نهاده و شتابان در پي‏اش افتاده. عدالت را شناختند و ديدند، و شنيدند و به گوش كشيدند، و دانستند مردم به ميزان عدالت در حق يكسانند پس گريختند تا تنها خود را به نوايي برسانند. دور بوند دور از رحمت خدا. به خدا آنان از ستمي نگريختند و به عدالت نرسيدند. ما در اين كار اميدواريم خدا دشوار آن را براي ما خوار، و ناهموارش را هموار سازد، ان شاء اللّه، و السلام.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 70