جایگاه خوش بینی و بدبینی در جامعه

امیرالمومنین (ع) در حکمت 110

وَ قَالَ عليه السلام - إِذَا اسْتَوْلَى الصَّلَاحُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ ثُمَّ أَسَاءَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ لَمْ تَظْهَرْ مِنْهُ خِزْيَةٌ فَقَدْ ظَلَمَ وَ إِذَا اسْتَوْلَى الْفَسَادُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ فَأَحْسَنَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ فَقَدْ غَرَّرَ

(و فرمود:) - چون نيكوكاري بر زمانه و مردم آن غالب آيد و كسي به ديگري گمان بد برد، كه از او فضيحتي آشكار نشده، ستم كرده است. و اگر بدكاري بر زمانه و مردم آن غالب شود و كسي به ديگري گمان نيك برد خود را فريفته است.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 110